100 woorden per dag: Het leslokaal

De beste stuurlui staan aan wal. Zo ook voor wat betreft het VO.

Die stuurlui denken, dat ik mijn lessen geef in mijn eigen lokaal met kastruimte, PC, printer en alleen voor mij beschikbare leermiddelen. Aansluitend kijk ik een uurtje gemaakt werk na en bereid ik mijn lessen voor. Half vier klaar. Naar huis. Niks meer te doen.

Hoe anders is de werkelijkheid. 20 lesuren in 4 dagen en 1 dag taakuren. Deze 20 lesuren geef ik in 8 verschillende lokalen die ik soms met andere klassen en docenten moet delen, met regelmatig niet-functionerende digiborden en ondeugdelijk meubilair.

De hele dag rennen van lokaal naar lokaal met heel je hebben en houwen. We zijn in het VO de uitvinders van de flexplek.

Snel naar huis dan maar. De keukentafel thuis is beschikbaar voor het nakijken van 50 proefwerken.

Tot morgen

100 woorden per dag: Lock-down review

Een jaar geleden zaten we midden in een lockdown met avondklok. Alle lessen online, inclusief toetsen. Wat een ellende, dat thuisonderwijs.

Nu geven we op school les. Dat gaat veel beter, zult u denken.

In goed Dunglish: Forget it but.

Het is een chaos!! Thuisonderwijs? Het was een oase van rust en regelmaat. Eentonig? Zeker. Maar heel overzichtelijk.

Nu heb ik continue halve klassen en ik leg daarom alles twee keer uit. Klassen moeten naar huis. Roosters moeten elke dag worden aangepast. Zowel leerlingen als docenten leven met de dag. Ik vervang bij vakken waar ik geen bal verstand van heb, aan kinderen die ik nog nooit gezien heb.  

Dat thuisonderwijs was zo gek nog niet.

Maar ja, je zal als ouders maar hele dagen met je eigen kinderen onder één dak moeten leven.

We modderen door.

Tot morgen

100 woorden per dag: Haagse aambeien

Ze zijn lastig. Zitten in de weg. Je spreekt er niet over. Ze moeten zeker uit het zicht blijven. Sommige dingen stop je het liefst zo ver mogelijk weg.

Groningen en Zeeland zijn ver weg van Den Haag. Eindpunten van treinen en bussen. Vanuit Haagse oogpunt zijn het de anussen van Nederland. Daar houdt Nederland op.

Uit Groningen komt gas en zitten de uitgeprocedeerde asielzoekers. Ver weg, uit het zicht, maar plaatselijk wel irritant.

Uit Zeeland, komt andere energie. Kernenergie. En daar sturen we straks ook de Randstedelijke zware criminelen naar toe, als die nieuwe gevangenis klaar is. Uit het Haagse gezichtsveld, maar lokaal schurend.

Maar over aambeien praten doe je niet. Ze zijn al vervelend genoeg.

Tot morgen

100 woorden per dag: Uit isolatie (2)

Als vervolg op gisteren. Hoe voelt dat dan anders?

Ik heb alles gedaan wat van een volgzame burger gevraagd werd. Coronaregels, vaccineren. Lesgeven terwijl de coronavirussen door de lokalen en de gangen gierden. Dat heeft mij allemaal niet geholpen. Ik kreeg een gelabelde verkoudheid.

Ik ben weer aan het werk op school. Het irriteert me al veel minder dat veel de leerlingen zonder mondkapje lopen. En dat de collega’s hutje-mutje in de docentenkamer zitten.

Het voelt als een keerpunt. Nu heb ik corona gehad en ben ik gevaccineerd. Wie maakt me wat?

Fijn dat alles weer langzaam open gaat. De kroeg, het stadion en de concertzaal in. Het terras op!!!!!

Vandaag zit mijn Dry January erop. Wat komt dat mooi samen allemaal.

Wel voor elkaar blijven zorgen, mensen!

Tot morgen

100 woorden per dag: Uit isolatie

De isolatie week zit er op.

Ben ik klachtenvrij? Ja, want ik had geen klachten. Nee, want een week op het logeerbed veroorzaakt lage rugpijn.

Ben ik hersteld? Weet ik veel. Mijn herstelbewijs in de corona-app is pas over een paar dagen geldig.

Mijn perspectief op de hele toestand is wel veranderd. Niet dat ik door  meditatie tot het diepere inzichten ben gekomen of zo.

Ik bedoel; eerst deed ik mijn best om niet besmet te raken.
Dat was dus een vette fail.

Nu moet ik afstand gaan houden, mondkapje dragen, handen wassen en alle andere rompslomp om anderen niet te besmetten. Dat voelt anders.

Hoe anders? Kom ik op terug.

Tot morgen

100 woorden per dag: Een baan of een roeping?

Ik lees een nieuwsbericht over de CAO onderhandelingen voor het VO.

Lees ik dit nu goed? De functionaris van de vakbond geeft aan dat salaris niet primair is. Kwalitatief goed onderwijs en werkdruk vermindering wel.

Ja hoor, we zijn er weer. Het onderwijs is een roeping-verhaal. We doen het allemaal voor de kinderen en meer van die bull-shit.

Luister, vriend van de vakbond, als de leden van jouw bond een hoger salaris willen dan is het jouw rol om dit tijdens onderhandelingen kenbaar te maken.

Je moet niet op de stoel van idealistische onderwijzer gaan zitten. Als je dat wil, moet je bij de VO-Raad gaan werken of een adviesbureautje beginnen.

Zorg nu maar gewoon dat we minimaal 2x de inflatie als loonsverhoging krijgen. De schoorsteen moet branden en er moet brood op de plank.

Tot morgen