100 woorden per dag: Vakantie

 

De scholen in de regio zuid hebben vanaf vandaag zomervakantie. 6 weken geen les. We beginnen weer begin september.

De school is nog wel een volle week open. Het rooster voor volgend jaar moet nog af. Onderhoud aan lokalen. Er worden nog leerlingen ingeschreven in leerjaren 2 en 3.

Het is altijd fascinerend om van een collega-school te vernemen dat een leerling in de laatste week het toch niet heeft gered en daarom van school af moet. Als we geluk hebben krijgen we een rapport. En met heel veel geluk ook nog een zorgdossier van de leerling.

Op het moment dat je het rapport onder ogen krijgt en daar meer onvoldoendes dan voldoendes op staan, snap ik echt niet waarom het tot de allerlaatste lesweek moet duren voor we informatie krijgen. Dit wisten jullie toch in april ook al? Je hebt niet ineens een drie, 3 vieren en 3 vijven.

Maar nu dus vakantie. Waar gaat de reis deze keer naar toe?  

100 woorden per dag: Personeelsuitje

 

Vandaag gaan we met het personeel van de school op stap. We sluiten gezamenlijk het jaar af.

De laatste jaren ga ik weer mee. Gezellig en goed voor de saamhorigheid.

Ik ben ook een aantal jaren afgehaakt. Toen ging ik niet mee.

We hadden een keer een dag met een rondvaart met diner. Ik was als één van de laatste aan boord. Ik kon nog net een plekje scoren aan de tafel bij twee senior leraren en de echtgenotes. Eigen schuld. Te lang bij de havenkroeg op het terras blijven zitten.

De collega’s in kwestie waren in hun werkkleding. Spijkerbroek, overhemd met korte mouw in ruitpatroon, witte sokken in sandalen. De dames waren ook in omroep max kostuum. Een ¾ broek en kekke plastic sandalen, die later bekend werden als crocs.

Het was een lange, lange avond. Geen enkel gespreksonderwerp kunnen vinden. Beleefd geknikt, snel gegeten, stug door gedronken. Toen ben ik voor een paar jaar afgehaakt.

Wel een voordeel: Ik wist na deze marteling alles over pensioenen en seniorenverlof.

Ik hoop dat de jongere collega’s vandaag niet zo overduidelijk laten merken dat ze niet op zo’n ouwe lul zitten te wachten als ik dat 15 jaar geleden deed.

100 woorden per dag: Inteelt TV

 

Ik zie op tv allerlei aankondigingen van tv programma’s tijdens de door mij zo geliefde reclame blokken. Programma’s waar televisiemakers en pseudo BN’ers het heel gezellig hebben met elkaar. Een beetje retro-spelshows lijken het wel.

Zouden ze tijdens hun gezellig samenzijn ook nog het idee hebben dat ze rest van Nederland hier ook een plezier mee doen? Mij doen ze er geen plezier mee in ieder geval.

Het motto is : ‘Dit is leuk en je moet hier ook bij willen horen.’

Ik noem het altijd Inteelt TV. 

Een selecte groep kruis bestuift elkaar. Ze trekken elkaar voor de camera en ze gaan vervolgens heel hard schreeuwen en lachen. Door de inteelt komt er soms ook nageslacht met dezelfde joligheid. Genetisch besmet met een ziekelijke drang naar aandacht en foute opvattingen.

Waarom doen die streaming diensten het toch zo goed?

100 woorden per dag: vrouwenvoetbal 2

 

Gisteren heb ik het gehad over vrouwenvoetbal. Het spel is anders dan bij de mannen.

De supporter-subcultuur is ook anders.

Hier geen spreekkoren. Geen fluitende en scheldende supporters. Geen rookbommen en vuurwerk. Geen ME en politie te paard om groepen door gesnoven, hersenloze malloten uit elkaar te houden. Geen afspraken in een weiland tussen rivaliserende fans om elkaar naar het leven te staan. Nee, dat allemaal niet.

Wat dan wel?
CDA/NCVR moeders en oma’s met (klein)kinderen. Huisvaders met 12-jarige dochters met een buitenbeugel. Het is een beetje AZ en Heerenveen publiek. Of Thialf-schaatspubliek. Van die meiskes die een knuffel meenemen voor hun favoriete speelster. En mannen die samen met hun vrouw op zondag naar boer-zoekt-vrouw  kijken.

Ja, de volgers en de supporters zijn anders.

100 woorden per dag: Vrouwenvoetbal

 

Ik heb afgelopen week twee keer een stuk van een wedstrijd van het Nederlands vrouwen elftal gezien.

Tot nu toe heb ik me er nooit zo over uitgelaten. Speltechnisch is het gewoon anders. Je verwacht, net als bij de mannen een streep van een pass over de hele, want daar ligt de ruimte. Maar die komt er niet. De afstand is dan te ver. De bal gaat via-via naar dezelfde plek. Het duurt alleen wat langer.

Het is zoals het is. Vrouwen schieten minder hard, passen minder ver, sprinten minder snel dan mannen. Dat is toch in elke sport zo? Dat maakt de prestatie niet minder.

Voor eens en voor altijd; Vrouwenvoetbal oogt anders. En als je er niet naar wil kijken, kijk dan niet. Maar ga niet zeiken dat het perse een mannensport is en ook moet blijven.