Mijn post-corona klassen lijken op een moestuin.
De opstelling is een beetje hetzelfde. Nette rijen in het begin. Na enige
tijd oogt het rommelig. Ik loop door mijn klas. Praat tegen de kids, zorg er
goed voor. Na planten (uitleg en instructie) moeten de plantjes het zelf doen.
Je doet je best, maar je bent ook afhankelijk van externe factoren. Het
weer, veel of weinig regen. In het geval van een leerling, thuissituatie,
vriendenkring, etc. De kids moeten het zelf doen.
Toch help je dat exemplaar dat een beetje op een zon-arme plek staat/zit
wat meer. Krijgt wat extra water. Daar kijk je net wat meer naar om. Maar niet
genoeg naar je gevoel.
De rest van het gewas groeit zelf. Daar zie je niks aan. Merk je niks aan.
Die hebben geen extra mest of water nodig.
Daar heb je ook geen tijd voor. Want in de moestuin en in de klas is er ook
het onkruid. Onvermijdelijk. Het is er. Je kan weghalen wat je wil. Het komt
altijd terug. En je wil het niet.
Onkruid slurpt eigenlijk de meeste tijd op. Onkruid wieden is ondankbaar werk.
In de moestuin en in de klas.
Was er maar een bestrijdingsmiddel tegen al het onkruid.
