Alles anders? Kunnen we dat eigenlijk wel?
In de media komen we meer en meer meningen tegen dat we bij een exit-strategie uit de corona crisis naar een nieuw normaal of een nieuwe norm toe moeten.
R.E.M. had een hit met het nummer : 'It's the end of the world as we know it'.
Sommigen zien dit als een schrikbeeld. Ze krijgen beelden van een wereld die hun volledig vreemd is. Anderen wachten af en zullen zich aanpassen aan de geldende normen. Dat is de grootste groep. De kleinste groep bedenkt kaders voor hun eigen nieuwe situatie. Deze groep ziet vooral mogelijkheden.
Afwachten en aanpassen is de enige optie. Het nieuwe normaal is niet maakbaar. Het nieuwe normaal ontstaat. Het heeft geen zin om terug te kijken naar hoe 'het' was. 'Het' komt nooit meer terug. Als het nieuwe normaal je niet bevalt, heb je een probleem. Het schrikbeeld ontstaat door het onvermogen tot aanpassen aan het nieuwe normaal.
Dat zie je in de media terug. Cultureel Nederland zit in de slachtofferrol. Zuchtende, huilende en zeer zorgelijk kijkende artiesten en theatermakers mogen van hun collega programmamakers klagen over geld wat nu niet binnen komt. De realisatie dat ze nu even niet belangrijk zijn in corona tijd komt keihard binnen. Het moet anders. Maar hoe? Kunnen we eigenlijk wel anders? Hoe moet het anders? Ze weten het niet en kijken naar de overheid in de hoop dat die het oplost of dat het zichzelf oplost en alles weer wordt zoals het was.
In het onderwijs geven we nu online lessen. Er is sprake van thuisonderwijs. Het moet nu dus anders. Dit is slechts tijdelijk. We gaan langzamerhand weer terug naar onderwijs op school. Kleinere groepen, minder contactmomenten en deels nog in de vorm van thuisonderwijs. Ook hier gaan we uit van tijdelijk.
Wat gaat er gebeuren als het echt blijvend anders moet? Alles anders? Kunnen we dat? In onderwijsland?
Het onderwijs in Nederland zit al langere tijd in de slachtofferrol. Je ziet t-shirts met teksten als "Ik ben geen prioriteit." Er wordt geklaagd over salaris, werkdruk, onderwijsmanagers, toetsdruk, cito toetsen voor kleuters, grote klassen, ziekteverzuim, het algemene niveau, ongemotiveerde leerlingen, curling-ouders. Moet ik nog even doorgaan?
Ik ga hier niet in op het gelijk of ongelijk van de opmerkingen en klachten. Ik vraag me alleen af:
- Wat als het onderwijs nu wel prioriteit wordt?
- Wat als de leraren en leerkrachten de volledige zeggenschap krijgen over het curriculum van elke leerling, drie tot en met achttien jaar.
- Inclusief een ruim budget.
- Inclusief dat concurrerende salaris
- Wat als de branche gaat streven naar top onderwijs? Gaat streven naar het hoogste? En niet meer streven naar een zesje, zoals nu de norm in heel het onderwijs is?
Dan staat het onderwijs zelf aan het stuur. Is het geen slachtoffer meer. Staat het vooraan in de rij.
Kortom; Wat gaat er gebeuren als alles anders wordt? Kunnen we dat eigenlijk wel? Of schrikken we daar van?
