100 woorden per dag: Post-corona

 Corona, wat was dat ook weer?

Het ligt al weer even achter me. Corona. Voor mijn gevoel dan.

Ik kwam nog wel een paar mondkapjes tegen onderin mijn schooltas, maar ik denk er zelden meer aan.

En toch doe ik nog niet dezelfde dingen als voor de corona-periode.

Nog geen café bezoek. Nog geen concert. Af en toe handen schudden. Zeker geen verjaardags -en felicitatie-zoenen.  Komt ook nooit meer terug, schat ik zo in. Want dat toch vond niemand prettig.

Misschien vandaag eens naar het café. Als ik nog weet waar ze te vinden zijn.

Fijn weekend

100 woorden per dag: Loten zonder Louis

 

Er gaat geloot worden voor het WK voetbal. Spannend. Ik hoop altijd op exotische tegenstanders van buiten Europa. Die kom je nooit tegen in andere toernooien. De bondscoach mag er niet naar toe. Corona.

Dus sturen we Danny Blind. Die heeft verder toch niks te doen. Hij zal wel samen met Frans Hoek zijn. Tjonge, jonge, we presenteren ons weer fantastisch. Misschien gaat de directeur van de KNVB ook wel mee. Oh nee, dat is een vrouw. Die mag er niet in.

Onze Louis vindt iets van een WK in de zandbak. En gelukkig zegt hij dat gewoon. Da’s mooi. Het feit dat we daar moeten gaan voetballen in een land waar rechten van vrouwen en minderheden net zo veel waard zijn als het zand in de woestijn is bedenkelijk. Net als het feit dat het thuisland 17 genaturaliseerde Afrikanen en Brazilianen in de selectie heeft.

Ik heb hele sterke vermoedens dat het allemaal met geld heeft te maken.

Of ben ik nu cynisch? Of moet ik zo naïef zijn dat de FIFA het WK daar organiseert om aandacht te vragen voor de misstanden in het land? Of krijgen ze er gewoon heel veel geld voor?

100 woorden per dag : Nachtmerrie

 

Gisteren viel het woord musical. Ieder zijn ding, hoor. Maar niet voor mij.

De ergste nachtmerrie. In een overvol theater, tussen allemaal uitzinnige musical fans en ik vastgebonden op een stoel. En al die fans die me dan verzekeren dat het echt fantastisch is. Een stripje ritalin en cafeïne- tabletten erin, met vastgelijmde oogleden. 48 uur lang.

En dan een musical marathon. Met allemaal uit het Engels vertaalde slechtlopende liedjes, gezongen in musical-Nederlands door Marco Borsato met het EO-kinderkoor. Gepresenteerd door Mart Smeets en Umberto Tan. Die dan om beurten ook gaan meezingen en dansen.

Ik krijg er al uitslag van als ik er aan denk.

Degene die me redt van zo’n marteling, schenk ik een teelbal of een nier.

Maar nogmaals; ieder zijn ding.

100 woorden per dag: J.C.

Er is weer een boek uitgekomen over Johan Cruijff. Geen idee wie het heeft geschreven. Boeit me ook niet. Biografieën over sporters zijn mijn ding absoluut niet.

Johan Cruijff is overleden in maart. In deze maand gedenken alle fans en aanbidders dat dan op hun eigen manier. Er zijn ook veel journalisten en BN-ers die dan gaan verhalen over hun ‘vriend’. ‘Ja, ze kenden hem goed! Zeker, zeker! Of ze hem dan vaak spraken? Ja zeker, dat ook!’

Jezus, wat moet die Johan het druk hebben gehad. Hij kende echt iedereen. Of kende iedereen hem?

Zijn triomfen als speler zijn van net voor mijn tijd. Oude beelden laten een gracieuze speler zien. Hij was echt wel goed.

De trainer, het verward, orakelende voetbalgenie, vond ik wat minder. Dat ergerde echt heel snel. Niet naar te luisteren.

Daar had het bij moeten blijven. Echter, na 2500 biografieën van bevriende schrijvers en journalisten is er nu ook een musical. Een musical? Ja, echt waar. Het kan dus echt nog veel erger dan een biografie over een sporter.

Echt; een ‘fucking’ musical. Sommige dingen moeten ze gewoon verbieden.  

100 woorden per dag: Lokale politiek

 

Opvallend vorig week vond ik het succes van de lokale partijen. In mijn gemeente is de lokale partij al jaren als 2^e of 3^e partij in de raad vertegenwoordigd. Zelden in het college trouwens. Dat wordt gedomineerd door een soort Politbureau van opvallend lang zittende bestuurders. Ik weet er te weinig van om er verder wat van te vinden.

Ik ken eigenlijk maar 1 raadslid en verder helemaal niemand van de lokale club. Ik ga me wat inlezen.

Eigenlijk wel mooi. Lokale issues en eigen standpunten. Geen prietpraat, ingefluisterd vanuit Den Haag. Ik besluit tot volgen op Twitter.

Wie zijn die mensen? Dat is goed te vinden. Keurig lijstje op wie ik had kunnen stemmen.

Voor wie zijn ze er? Voor iedereen in de gemeente. Prima uitgangspunt.

Iets over de organisatie? Dat is niet te vinden.
Geen leden, geen openbare bijeenkomsten, geen contributie-overzicht, geen beginselen, geen pakkende slogan, zoiets van ‘Doet u ook mee?’

Het blijft een beetje vaag en beperkt tot een website met lijstjes personen en lijstjes met standpunten.

Misschien wordt er nog aan gewerkt.