Gisteren viel het woord musical. Ieder zijn ding, hoor. Maar niet voor mij.
De ergste
nachtmerrie. In een overvol theater, tussen allemaal uitzinnige musical fans en ik vastgebonden op een stoel. En al die fans die me dan verzekeren dat het echt
fantastisch is. Een stripje ritalin en cafeïne- tabletten erin, met
vastgelijmde oogleden. 48 uur lang.
En dan een
musical marathon. Met allemaal uit het Engels vertaalde slechtlopende liedjes,
gezongen in musical-Nederlands door Marco Borsato met het EO-kinderkoor. Gepresenteerd
door Mart Smeets en Umberto Tan. Die dan om beurten ook gaan meezingen en
dansen.
Ik krijg er al
uitslag van als ik er aan denk.
Degene die me
redt van zo’n marteling, schenk ik een teelbal of een nier.
Maar nogmaals;
ieder zijn ding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten